Το φαινόμενο Μπαρτσελόνα

09/09/2011                                                  

Το φαινόμενο Μπαρτσελόνα

      Δεν είναι τα 15 ευρωπαικά κύπελλα, ούτε οι 46 εγχώριοι τίτλοι. Δεν είναι οι Τσάβι, Μέσι και Ινιέστα. Ούτε καν το μονίμως γεμάτο Καμπ Νόου. Είναι ο τρόπος που πρόσεγγίζει το ποδόσφαιρο! Αγγίζει την τελειότητα και σε κάνει να επαναπροσδιορίσεις τις ιδέες σου για το ίδιο το παιχνίδι. Αναρωτιέσαι αν η Μπάρτσα αντιγράφει το play station ή αν συμβαίνει το αντίθετο. Σε κάθε αγώνα της, λες και έχει βαλθεί να μας αποδείξει ότι η μπάλλα είναι τόσο απλή όσο το κορόιδο που παίζαμε παιδιά. Με κατοχή μπάλλας της τάξεως του 70% και άνω, με πάσσες γεωμετρικής ακρίβειας, με ασφυκτική πίεση στην αντίπαλη περιοχή, με απίστευτους αυτοματισμούς, επιβάλλει τον ρυθμό της “ετσιθελικά” στους αντιπάλους της αλλά και σ'εμένα για να μην τολμήσω να σηκωθώ απο τον καναπέ μου. Ακόμα και οι αμυντικοί ντριπλάρουν, ποτέ δεν πουλάνε την μπάλλα, τα χαφ λειτουργουν ανασταλτικά- δημιουργικά και είναι σκόρερς ολκής, όπως επίσης οι επιθετικοί που μπαίνουν με το τόπι στα δίχτυα, σαν να θέλουν να προκαλέσουν την μήνι των αντιπάλων τους σε μια επίδειξη ισχύως.
     O αγώνας στην Βαρκελώνη είναι μια παράσταση... μια ταυρομαχία όπου το αποτέλεσμα είναι προγεγραμμένο και η κατάληξη του η ίδια, με τον ταύρο ζαλισμένο να πέφτει μετά απο μία άνιση μάχη.
     Το ποδόσφαιρο άλλαξε, και σ'αυτό έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης η καταλανική ομάδα. Όταν δεν μπορεί ούτε ο πολύς Σερ Αλεξ να την αντιμετωπίσει, σε δύο τελικούς CHL, και πέφτει αμαχητή, τότε η Μπάρτσα είναι εκείνη που καθορίζει το πώς παίζεται και ποιοί είναι οι όροι του παιχνιδιού.
     Οι ταυρομαχίες στην αρένα του Καμπ Νόου θα συνεχίζονται, και οι περίφανοι καταλανοί θα συνεχίζουν να κομπάζουν για το καμάρι τους λέγωντας:
                              Més que un club(ελλ. Περισσότερο από ένας σύλλογος).