ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ - ΟΦΗ
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τον ΠΑΣ, διότι εάν επιδιώκεις ν' ασκήσεις
δίκαιη κριτική, πρέπει να' σαι αντικειμενικός και αυτό στην προκειμένη
περίπτωση δεν είναι δα και το πιο εύκολο πράγμα. Παρόλα ταύτα, θα
επιχειρήσω μία νηφάλια προσέγγιση του αγώνα με τον ΟΦΗ που ίσως σε
ορισμένους να ξενίσει.
Οι αγώνες με τον ΟΦΗ εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζουν ιδιαίτερο
ενδιαφέρον. Έτσι και φέτος οι Ηπειρώτες φίλαθλοι δώσανε το βροντερό
παρών. Όλα μοιάζανε ιδανικά για τον ΠΑΣ. Χωρίς σοβαρές απουσίες, με
τον Αναστασιάδη να ψάχνει τους πρώτους του βαθμούς ενώπιον του
διψασμένου του κοινού, στο ντέρμπι της σεζόν, όπως έχει εξελιχθεί τα
τελευταία χρόνια με τους Κρητικούς. Το μοναδικό μελανό σημείο, ήταν το
παγωμένο τερέν που θα δυσχέραινε τις προσπάθειες και των 22
ποδοσφαιριστών.
Ο αγώνας αρχίζει με τους δύο αντιπάλους να ξεκινούν μουδιασμένα και
επιφυλακτικά ψάχνοντας να βρούνε τα πατήματά τους. Ήδη έχουμε φτάσει
στο 20 λεπτό και οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι ότι οι Γιαννιώτες δεν
κατεβαίνουν με σκοπό να πιάσουν από τον λαιμό και να εγκλωβίσουν τον
αντίπαλό τους. Το γεγονός αυτό από μόνο του, αρχίζει και με ανησυχεί
ότι θα παρακολουθήσω μία από τα ίδια. Μέχρι το ημίωρο του α ημιχρόνου,
δεν έχουμε ούτε ένα αξιόλογο σουτ, ούτε καν υποψία κάθετης πάσας στην
πλάτη της άμυνας του ΟΦΗ. Πλέον ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν υπήρχε
ένα ξεκάθαρο πλάνο. Οι ποδοσφαιριστές ήταν στατικοί, με μοναδική
εξαίρεση τον ορεξάτο Γεωργίου που αναλώνονταν {περιέργως} στον άξονα,
χωρίς να καταφέρει ουσιαστικά ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Ο βαρύς
Μπεσέρα, βολόδερνε ανούσια στον αριστερό ασβέστη, αποκομμένος δίχως να
μπει ποτέ στο πνεύμα του παιχνιδιού. Εξάλλου ο άνθρωπος δεν μοιάζει
για εξτρέμ (κυρίως λόγω ταχύτητας). Αντιθέτως διαθέτει εξαιρετική
τεχνική, πάσα, δυνατό σουτ και είναι καλός με το κεφάλι. Ίσως πίσω από
τον Μπακαγιόκο να ήταν περισσότερο χρήσιος.
Δειλά - δειλά οι Κρητικοί άρχισαν να ξεθαρρεύουν και να κερδίζουν
μέτρα στο γήπεδο. Το γεγονός ότι ο ΠΑΣ δεν διαθέτει έναν κόφτη να
"δαγκώνει" (ούτε ο Τζιμόπουλος αλλά ούτε και ο Πατσατζόγλου δεν
διαθέτουν τέτοιου είδους χαρακτηριστικά) και να κλείνει μπροστά από τα
στόπερ, είχε ως αποτέλεσμα ο Μάντζιος και ο Σίσιτς να υποδέχονται και
να σπάνε την μπάλα μ' ευκολία, δημιουργώντας διαρκώς κινδύνους.
Η άμυνα του ΠΑΣ γι' ακόμη μία φορά δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Πλήρης
ασυνεννοησία, αβίαστα λάθη, αστάθεια και μ' έναν τερματοφύλακα υπέρ
ενθουσιώδη και με υπερβάλλοντα ζήλο, που λίγο έλειψε να κρεμάσει την
ομάδα του, αφήνοντάς την με 10 παίχτες, στην φάση της "μεγάλης" εξόδου
του. Κατά τ' άλλα κάτω από τα δοκάρια του υπήρξε σταθερός, του λείπει
όμως η αυτοσυγκράτηση και η ωριμότητα. Τα στόπερ μοιάζουν ύστερα από
τρεις μήνες και πλέον να μην έχουν "δέσει". Παρόλο που είναι
εξαιρετικοί στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός, δεν έχουν την
δυνατότητα ν' ανεβάσουν την ομάδα μπροστά. Με επιπόλαιες πάσες (κυρίως
του επιρρεπή Κώτσιου), αναγκάζονται τα χαφ να διανύσουν μπόλικα μέτρα
φτάνοντας στην άμυνα για να ξεκινήσουν μία ορθολογική επίθεση, μ'
αποτέλεσμα να δημιουργείται κενό στην μεσαία γραμμή. Τα ακραία μπακ
δεν βοήθησαν ουσιαστικά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού με τις λιγοστές
πλαγιοκοπήσεις, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο ανασταλτικό κομμάτι.
Κάπου εκεί, στα μέσα του β ημιχρόνου, αναρωτιόμουν με ποιόν τρόπο θα
μπορούσε να σκοράρει αυτή η ομάδα, που δεν διέθετε στην φαρέτρα της
καινούργιες ιδέες, χωρίς φρεσκάδα, έλλειψη φαντασίας και δίχως
εναλλακτικό πλάνο πίεσης, σε περίπτωση που δεν της πήγαινε το ματς.
Δυστυχώς το στείρο ποδόσφαιρο θα συνεχίζονταν μέχρι το σφύριγμα της
λήξης. Δίχως παραγωγή φάσεων, με φλύαρη κατοχή μπάλας, χωρίς ρυθμό, με
ανύπαρκτους αυτοματισμούς και με το τόπι όχι στα πόδια αλλά τις
περισσότερες φορές στον αέρα από γιόμες της απελπισίας. Παρωχημένο
στυλ ποδοσφαίρου δηλαδή, που έχει ξεπεραστεί εδώ και δεκαετίες.
Μοναδική ελπίδα για την επίτευξη κάποιου τέρματος ήταν τα στημένα. Με
αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού (τακτικά) όμως, δεν υπάρχουν πολλές
ελπίδες. Για να πετύχεις τέτοιου είδος γκολ στην αναμπουμπούλα, πρέπει
να φανείς τυχερός ή τουλάχιστον να λέγεσαι Ιντζάκι, και όπως πολύ
εύστοχα αναφέρει και ένας καλός φίλος : παρακολουθώ αυτήν την ομάδα
κοντά στα 20 χρόνια, για να καταφέρει να κερδίσει θα πρέπει να είναι
κατά πολύ ανώτερη του αντιπάλου. Με λίγα λόγια το DNA της, δεν
εμπεριέχει μεγάλη δόση τύχης (φάση δοκαριού στο 90'). Συνηθισμένα τα
βουνά στα χιόνια (και κυριολεκτικά αυτήν την εποχή).
Κακά τα ψέμματα, σε τέτοιου είδος αγώνες στην έδρα σου για να
επικρατήσεις χρειάζεσαι να βρεις ευκαιρίες από οργανωμένες επιθέσεις
σε συνδυασμό με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Αναστόπουλος κατέβηκε
διαβασμένος, έστησε την ομάδα του έξυπνα και βγήκε νικητής. Ο ΟΦΗ
βολεύονταν και με τον βαθμό της ισοπαλίας και τον κέρδισε με το σπαθί
του. Ο όρος ισοπαλία στην μπάλα τις περισσότερες φορές αναδεικνύει
νικητή και ηττημένο (και ας ακούγεται οξύμωρο). Στην προκειμένη
περίπτωση οι τρεις βαθμοί για τους Γιαννιώτες έδειχναν ως επιτακτική
ανάγκη, άρα...
Τελικά για να σωθεί μια ομάδα στην superleague τι χρειάζεται? Καλό
υλικό, παίχτες ανώτερης ποιότητας, έναν δεινό σκόρερ, ισχυρές
προσωπικότητες ή εμπειρία?
Συμπερασματικά λοιπόν θεωρώ, ότι όλα τα παραπάνω σ' ένα βαθμό είναι
απαραίτητα, αλλά το κυριότερο για το συγκεκριμένο στόχο είναι η
ομοιογένεια. Τι να τον κάνεις τον Ζαϊρί ή τον κάθε Ζαϊρί αν δεν
μπορείς να τον αξιοποιήσεις. Τ' ονόματα σε μία μέτρια ομάδα σπανίως
κάνουν την διαφορά.
Δεν γνωρίζω (και δεν είμαι ο κατάλληλος) αν θα ενισχυθεί η ομάδα στην
μεταγραφική περίοδο, αλλά η ταπεινή μου άποψη είναι ότι έχει ανάγκη
από τρεις παίχτες: έναν σέντερ φορ περιοχής (πόσο θ' αντέξει ο
Μπάκαγιόκο? ), έναν οργανωτή στα χαφ να νοικοκυρέψει το κέντρο και
έναν εγκεφαλικό στόπερ με καλές τοποθετήσεις και σωστές μεταβιβάσεις
ώστε ν' ανεβάζει την ομάδα όταν πρέπει.
Μακάρι στον ομολογουμένως δύσκολο αγώνα με τον Άρη να δούμε
διαφορετικό πρόσωπο. Τέλος κάτι για τον κόουτς: ας αφήσουμε την
Παναγία και τα υπόλοιπα θεία ήσυχα. Δεν χωράνε στο ποδόσφαιρο. Ας μην
μοιρολατρούμε και ας σηκώσουμε τα μανίκια να πιάσουμε δουλειά.
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τον ΠΑΣ, διότι εάν επιδιώκεις ν' ασκήσεις
δίκαιη κριτική, πρέπει να' σαι αντικειμενικός και αυτό στην προκειμένη
περίπτωση δεν είναι δα και το πιο εύκολο πράγμα. Παρόλα ταύτα, θα
επιχειρήσω μία νηφάλια προσέγγιση του αγώνα με τον ΟΦΗ που ίσως σε
ορισμένους να ξενίσει.
Οι αγώνες με τον ΟΦΗ εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζουν ιδιαίτερο
ενδιαφέρον. Έτσι και φέτος οι Ηπειρώτες φίλαθλοι δώσανε το βροντερό
παρών. Όλα μοιάζανε ιδανικά για τον ΠΑΣ. Χωρίς σοβαρές απουσίες, με
τον Αναστασιάδη να ψάχνει τους πρώτους του βαθμούς ενώπιον του
διψασμένου του κοινού, στο ντέρμπι της σεζόν, όπως έχει εξελιχθεί τα
τελευταία χρόνια με τους Κρητικούς. Το μοναδικό μελανό σημείο, ήταν το
παγωμένο τερέν που θα δυσχέραινε τις προσπάθειες και των 22
ποδοσφαιριστών.
Ο αγώνας αρχίζει με τους δύο αντιπάλους να ξεκινούν μουδιασμένα και
επιφυλακτικά ψάχνοντας να βρούνε τα πατήματά τους. Ήδη έχουμε φτάσει
στο 20 λεπτό και οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι ότι οι Γιαννιώτες δεν
κατεβαίνουν με σκοπό να πιάσουν από τον λαιμό και να εγκλωβίσουν τον
αντίπαλό τους. Το γεγονός αυτό από μόνο του, αρχίζει και με ανησυχεί
ότι θα παρακολουθήσω μία από τα ίδια. Μέχρι το ημίωρο του α ημιχρόνου,
δεν έχουμε ούτε ένα αξιόλογο σουτ, ούτε καν υποψία κάθετης πάσας στην
πλάτη της άμυνας του ΟΦΗ. Πλέον ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν υπήρχε
ένα ξεκάθαρο πλάνο. Οι ποδοσφαιριστές ήταν στατικοί, με μοναδική
εξαίρεση τον ορεξάτο Γεωργίου που αναλώνονταν {περιέργως} στον άξονα,
χωρίς να καταφέρει ουσιαστικά ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Ο βαρύς
Μπεσέρα, βολόδερνε ανούσια στον αριστερό ασβέστη, αποκομμένος δίχως να
μπει ποτέ στο πνεύμα του παιχνιδιού. Εξάλλου ο άνθρωπος δεν μοιάζει
για εξτρέμ (κυρίως λόγω ταχύτητας). Αντιθέτως διαθέτει εξαιρετική
τεχνική, πάσα, δυνατό σουτ και είναι καλός με το κεφάλι. Ίσως πίσω από
τον Μπακαγιόκο να ήταν περισσότερο χρήσιος.
Δειλά - δειλά οι Κρητικοί άρχισαν να ξεθαρρεύουν και να κερδίζουν
μέτρα στο γήπεδο. Το γεγονός ότι ο ΠΑΣ δεν διαθέτει έναν κόφτη να
"δαγκώνει" (ούτε ο Τζιμόπουλος αλλά ούτε και ο Πατσατζόγλου δεν
διαθέτουν τέτοιου είδους χαρακτηριστικά) και να κλείνει μπροστά από τα
στόπερ, είχε ως αποτέλεσμα ο Μάντζιος και ο Σίσιτς να υποδέχονται και
να σπάνε την μπάλα μ' ευκολία, δημιουργώντας διαρκώς κινδύνους.
Η άμυνα του ΠΑΣ γι' ακόμη μία φορά δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Πλήρης
ασυνεννοησία, αβίαστα λάθη, αστάθεια και μ' έναν τερματοφύλακα υπέρ
ενθουσιώδη και με υπερβάλλοντα ζήλο, που λίγο έλειψε να κρεμάσει την
ομάδα του, αφήνοντάς την με 10 παίχτες, στην φάση της "μεγάλης" εξόδου
του. Κατά τ' άλλα κάτω από τα δοκάρια του υπήρξε σταθερός, του λείπει
όμως η αυτοσυγκράτηση και η ωριμότητα. Τα στόπερ μοιάζουν ύστερα από
τρεις μήνες και πλέον να μην έχουν "δέσει". Παρόλο που είναι
εξαιρετικοί στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός, δεν έχουν την
δυνατότητα ν' ανεβάσουν την ομάδα μπροστά. Με επιπόλαιες πάσες (κυρίως
του επιρρεπή Κώτσιου), αναγκάζονται τα χαφ να διανύσουν μπόλικα μέτρα
φτάνοντας στην άμυνα για να ξεκινήσουν μία ορθολογική επίθεση, μ'
αποτέλεσμα να δημιουργείται κενό στην μεσαία γραμμή. Τα ακραία μπακ
δεν βοήθησαν ουσιαστικά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού με τις λιγοστές
πλαγιοκοπήσεις, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο ανασταλτικό κομμάτι.
Κάπου εκεί, στα μέσα του β ημιχρόνου, αναρωτιόμουν με ποιόν τρόπο θα
μπορούσε να σκοράρει αυτή η ομάδα, που δεν διέθετε στην φαρέτρα της
καινούργιες ιδέες, χωρίς φρεσκάδα, έλλειψη φαντασίας και δίχως
εναλλακτικό πλάνο πίεσης, σε περίπτωση που δεν της πήγαινε το ματς.
Δυστυχώς το στείρο ποδόσφαιρο θα συνεχίζονταν μέχρι το σφύριγμα της
λήξης. Δίχως παραγωγή φάσεων, με φλύαρη κατοχή μπάλας, χωρίς ρυθμό, με
ανύπαρκτους αυτοματισμούς και με το τόπι όχι στα πόδια αλλά τις
περισσότερες φορές στον αέρα από γιόμες της απελπισίας. Παρωχημένο
στυλ ποδοσφαίρου δηλαδή, που έχει ξεπεραστεί εδώ και δεκαετίες.
Μοναδική ελπίδα για την επίτευξη κάποιου τέρματος ήταν τα στημένα. Με
αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού (τακτικά) όμως, δεν υπάρχουν πολλές
ελπίδες. Για να πετύχεις τέτοιου είδος γκολ στην αναμπουμπούλα, πρέπει
να φανείς τυχερός ή τουλάχιστον να λέγεσαι Ιντζάκι, και όπως πολύ
εύστοχα αναφέρει και ένας καλός φίλος : παρακολουθώ αυτήν την ομάδα
κοντά στα 20 χρόνια, για να καταφέρει να κερδίσει θα πρέπει να είναι
κατά πολύ ανώτερη του αντιπάλου. Με λίγα λόγια το DNA της, δεν
εμπεριέχει μεγάλη δόση τύχης (φάση δοκαριού στο 90'). Συνηθισμένα τα
βουνά στα χιόνια (και κυριολεκτικά αυτήν την εποχή).
Κακά τα ψέμματα, σε τέτοιου είδος αγώνες στην έδρα σου για να
επικρατήσεις χρειάζεσαι να βρεις ευκαιρίες από οργανωμένες επιθέσεις
σε συνδυασμό με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Αναστόπουλος κατέβηκε
διαβασμένος, έστησε την ομάδα του έξυπνα και βγήκε νικητής. Ο ΟΦΗ
βολεύονταν και με τον βαθμό της ισοπαλίας και τον κέρδισε με το σπαθί
του. Ο όρος ισοπαλία στην μπάλα τις περισσότερες φορές αναδεικνύει
νικητή και ηττημένο (και ας ακούγεται οξύμωρο). Στην προκειμένη
περίπτωση οι τρεις βαθμοί για τους Γιαννιώτες έδειχναν ως επιτακτική
ανάγκη, άρα...
Τελικά για να σωθεί μια ομάδα στην superleague τι χρειάζεται? Καλό
υλικό, παίχτες ανώτερης ποιότητας, έναν δεινό σκόρερ, ισχυρές
προσωπικότητες ή εμπειρία?
Συμπερασματικά λοιπόν θεωρώ, ότι όλα τα παραπάνω σ' ένα βαθμό είναι
απαραίτητα, αλλά το κυριότερο για το συγκεκριμένο στόχο είναι η
ομοιογένεια. Τι να τον κάνεις τον Ζαϊρί ή τον κάθε Ζαϊρί αν δεν
μπορείς να τον αξιοποιήσεις. Τ' ονόματα σε μία μέτρια ομάδα σπανίως
κάνουν την διαφορά.
Δεν γνωρίζω (και δεν είμαι ο κατάλληλος) αν θα ενισχυθεί η ομάδα στην
μεταγραφική περίοδο, αλλά η ταπεινή μου άποψη είναι ότι έχει ανάγκη
από τρεις παίχτες: έναν σέντερ φορ περιοχής (πόσο θ' αντέξει ο
Μπάκαγιόκο? ), έναν οργανωτή στα χαφ να νοικοκυρέψει το κέντρο και
έναν εγκεφαλικό στόπερ με καλές τοποθετήσεις και σωστές μεταβιβάσεις
ώστε ν' ανεβάζει την ομάδα όταν πρέπει.
Μακάρι στον ομολογουμένως δύσκολο αγώνα με τον Άρη να δούμε
διαφορετικό πρόσωπο. Τέλος κάτι για τον κόουτς: ας αφήσουμε την
Παναγία και τα υπόλοιπα θεία ήσυχα. Δεν χωράνε στο ποδόσφαιρο. Ας μην
μοιρολατρούμε και ας σηκώσουμε τα μανίκια να πιάσουμε δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου